حمل و نقل تهران

حمل و نقل میان شهری از تهران توسط فرودگاه‌ها، پایانه های مسافربری، شبکه راه آهن انجام می گیرد که این مهم در فرودگاه ها برعهده فرودگاه بین‌المللی امام خمینی که شامل دو فرودگاه بین‌المللی می باشد و فرودگاه بین‌المللی مهرآباد که اولین فرودگاه بین‌المللی تهران می باشد صورت می گیرد. این فرودگاه مساحتی بیش از ۱۵ کیلومتر مربع در ۳۵ کیلومتری دارد که در جنوب غربی تهران قرار گرفته و با دارا بودن ظرفیتی تقریبا ۷٫۵ میلیونی می تواند مسافران و وسایل را در طول سال جابجا نماید.
پایانه‌های مسافربری نیز در این بین برای حمل و نقل میان شهری از تهران نقش مهمی را ایفا می کنند که می توان به پایانه های مسافربری میدان آرژانتین، شرق در خیابان دماوند، غرب در خیابان آزادی، آرژانتین در میدان آرژانتین، جنوب در خیابان بعثت اشاره کرد.

از دیگر وسایل حمل و نقل تهران که در میان شهری مهم است و حجم مهمی از حمل و نقل تهران و مسافران را برعهده دارد شبکه راه آهن تهران می باشد این خطوط راه آهن با علاوه بر حمل و نقل مسافران و اشیا از تهران در حمل و نقل تهران به کشورهای اروپایی نیز خیلی فعال و پرکاربرد است.
اما در حمل‌ونقل درون‌شهری کلان شهر تهران، زیرساخت‌های حمل‌ونقل تهران با دارا بودن متروی تهران، اتوبوسرانی، سامانه اتوبوسرانی تندرو، بزرگراه‌ها، پل‌ها قادر است به راحتی در روند حمل و نقل تهران در داخل شهر نقش ایفا کند.

حمل و نقل تهران به موازات بهینه سازی شرایط حمل و نقل تهران در پی آن می باشد که با ایجاد راه های ارتباطی فعال، و کارآمد بتواند هم اعتماد استفاده کنندگان و هم اعتماد برنامه ریزان این عرصه را به خود جلب کند تا نظامی منسجم و دقیق در بخش حمل و نقل تهران را ارائه دهد.
مشکل تردد و حمل و نقل تهران و همچنین در شهرهای بزرگ معضلی اساسی می باشد که سبک زندگی همه دسته های اجتماع اعم از مدیر، کارمند، کاسب و دانشجو و دانش آموز و غیره را دربرمی گیرد. این معضلات افزون بر تلف نمودن زمان اشخاص اجتماع از جانبی هم باعث ایجاد مشکلات زیست محیطی و همچنین باعث افزودن بر هزینه های اقتصادی بر سطح جامعه و دولت می شود که رسیدگی و پیگیر بودن آن در درجه اهمیت بالایی قرار دارد.

شهرداری تهران اعلام نموده که معضل حمل و نقل تهران را قابل حل می‌داند و در جهت حل آن برنامهٔ معین و منظمی را در اختیاردارد. این طرح به اسم «طرح جامع حمل و نقل و ترافیک تهران» در پاییز ۱۳۸۶ آماده و تصویب گشته که هدف های عمده آن بر هدفهای طرح‌های فرادست – نظیر «طرح جامع تهران» و همینطور برنامه چهارم توسعه اقتصادی ایران – بنا گشته است.